Do wolności wyrywa się stęskniona dusza twoja Wędrowcze. Patrzę na twą smutną twarz i widzę duszę uwięzioną za kratami iluzji, nieprawdziwych wyobrażeń. Piętrzą się twoje obrazy jeden przed drugim, lecz żaden z nich prawdy z sobą nie niesie. Za nimi wszystkimi ciężko pojękuje dusza, która stara się przebić do świata widzialnego oczami, lecz czy będziesz chciał ją przepuścić? Czy może zignorujesz to wołanie jak liczni przed tobą? Co mówisz? Że nic nie słyszysz ani nic już nie wiesz, poza tym że ciężko ci na sercu i sam już nie wiesz po co i gdzie zdążasz…

Uwierz Wędrowcze nie twoja jedna dusza domaga się posłuchania, nie ona jedna płacze i błaga. Dlaczego ogłuchliśmy na wołanie naszej prawdy? Dlaczego wciąż plączemy się po zakamarkach ślepych uliczek, szukając i nie widząc celu?

Pytanie to od wieków zadają sobie różni myśliciele i każdy z nich sercem pragnął ogarnąć cały świat i połączyć wszystkie dusze w jednym westchnieniu, w którym miłość i radość przeplatać się będą ze sobą w tworzeniu. Świat marzeń wolnych był również wołaniem pewnej duszy, która jak ty dziś Wędrowcze szła niegdyś tą samą drogą.

Mówisz, że jeżeli się jej nie udało to nawet nie chcesz słuchać tej opowieści, bo smutek całkiem cię przygniecie i czujesz, że nie ruszysz już dalej? Dobrze więc Wędrowcze, obiecuję, że to nie smutek zagości w twym sercu gdy skończę lecz radość i nadzieja. Zgadzasz się zatem wysłuchać opowieści o duszy tak spragnionej wolności i prawdy swojej tworzenia, że zdolnej udźwignąć jej wielkość i ukazać ją światu. Nuka było jej na imię. Domem jej był cały świat, a Królestwo nazywało się Ziemia. Jak to możliwe pytasz? Nuka podobnie jak ty Wędrowcze była doskonałą częścią tego idealnego świata, różnica między wami polega jedynie na tym, że ona była tego świadoma. Każdy jej dzień był celebracją życia. Każdy ptak śpiewał dla niej, a słońce wschodziło z nadzieją, że ujrzy jej zachwyconą twarz wpatrzoną w jego blask. Ach cóż to było za stworzenie! Tak wdzięcznej i radosnej istoty świat dawno już nie oglądał, przeto tym bardziej witał ją z rozczuleniem i królewskim uwielbieniem. Nie było stworzenia, które by na jej widok nie zatrzymało się w biegu, liścia który by nie zaszumiał radośnie nad jej głową, wietrzyku który by nie zechciał delikatnie pogłaskać jej twarzy, nie było w końcu człowieka, który bezwiednie nie uśmiechnąłby się na widok Nuki. Była ona bowiem jak widok jutrzenki, lub światła słonecznego po nocy pełnej marów i strachu.

Mówisz, że chciałbyś spotkać kiedyś kogoś takiego jak ona, kto zapaliłby promyk nadziei i ogrzał twoje serce. Ależ drogi Wędrowcze po to właśnie Ci to opowiadam, abyś i Ty mógł poznać Nukę. Patrzysz na mnie nie rozumiejąc, ale to jest prostsze niż sądzisz. W każdej mojej opowieści zaklęty jest promień miłości i nadziei, ułamek marzenia, które było udziałem życia tejże istoty. I tenże ułamek oświetla właśnie teraz Ciebie Wędrowcze, jest wystarczająco silny i jasny by ukoić twoje serce i natchnąć twoją duszę do tworzenia, lecz to Ty musisz go wpuścić do siebie. Pytasz czy Nuka jest gdzieś koło mnie i słucha? Tak, Wędrowcze, ona nie tylko słucha ona opowiada przeze mnie historię marzeń serca swego…

Jej radość i zachwyt otaczającym światem był tak wielki, że wkrótce wieść o niezwykłej dziewczynie rozniosła się na ustach ludzi, w szumie drzew i śpiewie ptaków. Znaleźli się i tacy co zapragnęli owo dziwne stworzenie obejrzeć na oczy, tym bardziej że opowiadano, iż dziewczyna dysponuje niezwykłą mocą. Ludzie mówili, że na kogo nie spojrzała odzyskiwał radość życia, spotykało go zrazu jakieś wielkie szczęście lub miłość, a innych wzrok ten leczył z chorób nękających ich ciała. I stało się tak dnia pewnego, że do świata Nuki wkroczył człowiek zamożny i posiadający wszelkie atrybuty władzy nadanej mu przez otaczających go ludzi, którzy zwali go królem.

Dlaczego się tak dziwisz Wędrowcze, przecież król niczym, nie różni się w pragnieniach swych od zwykłego człowieka. A król przy całym swym bogactwie i władzy nie odkrył tajemnicy jaką posiadała biedna dziewczyna z leśnej osady. Wiedział też, że gdyby miał taki dar, cały świat stałby przed nim otworem, a wtedy nic ani nikt nie stanowiłoby przeszkody do nazywania Ziemi jego królestwem. Kto wie, zastanawiał się zachłannie król podniecony prędkością swoich marzeń, może nawet wieczność byłaby na wyciągnięcie jego dłoni… I gnany tym pragnieniem coraz to potężniejszym, król przybył do małej wioski na krańcu swego kraju i przyglądał się jego mieszkańcom nie widząc w nich nic szczególnego. Zastanawiał się co takiego specjalnego było w tym zakątku ziemi i jego mieszkańcach, że właśnie tu na świat przyszła dziewczyna tak hojnie obdarzona przez Wszechświat. Dlaczego Bóg upodobał sobie właśnie to stworzenie, pytał siebie król przyglądając się dziewczynie z dala. Gdy zbliżał się do niej w obawie, że okaże się ona tylko zwykłym człowiekiem jakich pełno było wkoło, Nuka zwróciła swoje rozradowane spojrzenie na niego. I wtedy król to poczuł. Nie potrafił tego określić lecz był pewien, że jakaś dziwna siła działa na niego, powodując, że na sercu robi mu się lżej, zabiera troski dnia codziennego i nakłada balsam na rany. A król miał ich wiele, jedne fizyczne z licznych wojen i bitew, inne niewidoczne gołym okiem jątrzyły się od dawna nienawiścią, zawiścią i strachem. Kiedy król otrząsnął się z pierwszego czaru, jaki uznał że dziewczyna na niego rzuciła, przyjrzał się jej już chłodniejszym okiem. I tym razem poczuł zazdrosne ukłucie w sercu swoim. Dziewczyna ubrana w zwykłe chłopskie łachmany stała naprzeciw niego, króla samego i nie klęczała w zdumieniu i trwodze. Za to on stał przed jej obliczem jak głupiec składający hołd wieśniaczce. I wtedy król rzekł rozgniewanym głosem – Dlaczego nie padasz przede mną na kolana?!

Nuka wyglądała na zakłopotaną i zmieszaną pytaniem dziwnie przystrojonego człowieka. Nie rozumiała czego od niej chciał ani dlaczego się złościł, zapytała więc go ze szczerym zdumieniem w głosie – Ale po cóż miałabym to czynić panie?

Król najpierw oniemiał i przez chwilę sam zagubił się w swoim świecie, zaraz jednak przypomniał sobie po cóż to jego poddani kłaniali się mu w pas i odrzekł napuszonym głosem – Ponieważ ja jestem władcą wszystkiego na tej ziemi i wszystko co widzisz należy do mnie i jest mi poddane. – Król zamaszyście uniósł dłoń i wodził nią po widnokręgu wprawiając tym dziewczynę w niebotyczne zdumienie.

Nuka patrzyła na niego zawstydzona i skrępowana. Wbijała nieśmiało wzrok w trawę pod nogami i zastanawiała się naprędce co powiedzieć by nie uczynić większej krzywdy temu biedakowi. Serce jej krajało się z żalu dla mężczyzny, który żył zamknięty w świecie własnych złudzeń. Nuka jednym spojrzeniem, krótkim zdaniem wypowiedzianym wprost do jego duszy mogła zburzyć jego świat, rozsypać szalony obraz, który dla siebie zbudował… Ale to był jego świat i jego obraz, który uparcie niósł przed sobą wmawiając innym, że tak powinien wyglądać świat. Nuka jednak wiedziała lepiej. W jej świecie ona była królową i nie potrzebowała jego królestwa, gdyż miała własne. I choć granice ich królestw gdzieniegdzie się pokrywały, były to jednak zupełnie odmienne światy.

Nuka uklękła przed kolorowo przystrojonym człowiekiem, nie z poczucia strachu lub poddaństwa, które to były jej nieznane, lecz ze współczucia i miłości. Wiedziała bowiem, że gdyby tego nie uczyniła zraniłaby go dogłębnie a wstyd i niezrozumienie wzbudziłyby w jego sercu jeszcze mroczniejsze odczucia.

Ta reakcja wzbudziła w królu wyraźne zadowolenie z siebie i przywróciła mu pewność, uśmiechnął się pod nosem, nie przypuszczając nawet jak wiele stracił przez swoją pychę. – Czy prawdą jest, że masz dar uzdrawiania i zmieniania losów ludzkich – zapytał król łagodniejszym już tonem.
Nuka podniosła spojrzenie na króla i odpowiedziała szczerze – Nie mniejszy ni większy niż każdy człowiek panie.
Król poczuł się oszukany i okłamany, wybuchł więc wielkim gniewem – To po cóż oszukujesz i rozsiewasz plotki, że każdą chorobę można uzdrowić a każdemu człowiekowi darować radość i szczęście?!
Nuka patrzyła na niego skonsternowana, jakże miała wytłumaczyć temu zagubionemu człowiekowi, który nawet nie widział bezsensowności noszenia ciężkiej metalowej konstrukcji na głowie, że sam jest twórcą swoich chorób i nieszczęść.
Król nie doczekawszy się odpowiedzi zapytał wprost – Czy potrafisz uzdrowić moje ciało, żebym już nigdy nie zaznał bólu ni cierpienia?
Nuka spojrzała na niego z bezbrzeżnym smutkiem w oczach – Niestety, nie potrafię tego uczynić dla ciebie panie- odparła, a z jej głosu bił tak autentyczny żal, że król jej uwierzył.

Odchodząc sam się dziwił sobie jak wielkim głupcem okazał się, że dał wiarę tym ludowym bredniom, on, który tyle już widział, i przeżył, dał się nabrać na dziecinne marzenie ludzi doszukujących się cudotwórczyni w prostej dziewczynie. Król kręcił głową z niedowierzaniem i śmiał się sam z siebie, z naiwności małego chłopca wewnątrz siebie i z cichego głosu swojej duszy, który załkał żałośnie na dnie. Wtedy król poczuł coś na kształt współczucia w sercu, odwrócił się i ostatni raz spojrzał na dziewczynę, tym razem nie widząc w niej nic szczególnego ani nie czując nic nadzwyczajnego. Wyciągnął rękę ze złotą monetą i rzucił pod nogi wieśniaczki, gdyż żal mu się zrobiło dziewczyny, która żyła jedynie własnym marzeniem.

Król odjechał a Nuka długo jeszcze patrzyła w ślad za znikającym powozem. Zastanawiała się co takiego było w marzeniu króla, że inni padali przed nim na kolana? Ona, Nuka, nigdy nie chciała by ludzie klęczeli, lecz by dumnie kroczyli przed siebie, świadomi własnej wartości. I w tejże chwili zrodziło się w niej pragnienie by podzielić się z innymi swoim marzeniem. By połączyć się w wielkim tańcu celebracji życia i miłości z całym światem. Nuka wiedziała, że ze wszystkich stworzeń, tylko ludzie zgubili się w tym tańcu, myląc kroki i rytm. Jej marzeniem było by wszyscy mogli poczuć taką wolność jaką ona się cieszyła, wolność myślenia, mówienia i czynienia tego co dusza pragnie. Wolność bycia tam gdzie się chce i jak się chce. Jednak tak proste dla niej marzenie, innym wydawało się wręcz nieosiągalne. Dlaczego? Dlaczego nie posłuchać czasem głosu dziecka zdziwionego światem jaki mu się narzuca, gdy na wyciągniecie ręki jest ten doskonały? I wtedy przypomniała sobie króla i zadumała się co by było gdyby jednym dotknięciem odjęła wszystkie jego bolączki? Czy to uczyniłoby go szczęśliwszym? Nuka nie miała tej pewności, lecz wiedziała na pewno, że wkrótce król stworzyłby nowe boleści, które równie dobrze pasowałyby do jego obrazu. Siła jego marzeń urzeczywistniała je dzień po dniu, na jego własne życzenie.

Co mówisz Wędrowcze? Że to przecież niedorzeczne, że król nie chciał chorować! Dusza jego nie chciała chorować, ale król duszy nie słuchał. A kimże innym był król jak nie wcieloną duszą w wędrówce swojej? I jakże inaczej dusza mogła dać upust swojej rozpaczy? Tłamszona i niszczona przez lata mówiła królowi, że czyni ją nieszczęśliwą, lecz on upierał się że zna lepsze drogi i nawet gdy zagubił się całkowicie, nie chciał się przyznać przed sobą, że nie wie już dokąd zdąża. Wtedy dusza wskazywała mu drogę, chwytając się ostatniej deski ratunku, pokazywała, że nadal oszukując siebie doprowadzi do wyniszczenia swoje ciało. Ale król upierał się przy nazywaniu rzeczy po swojemu. I tak wolnością nazywał straż, która go pilnowała w nocy przed skrytobójcami, wolnością nazywał wojsko, które strzegło granic jego królestwa i wolnością nazywał obfite posiłki, które spożywał w obawie przed zatruciem.

Mówisz, że nie każdy jest królem i ma takie problemy? A ty Wędrowcze? Nie obawiasz się czasem, że dobra które posiadasz możesz utracić? Kto ma władzę nad kim, ty nad nimi, czy one nad tobą? Czy nie zagłuszają śpiewu twojej duszy? Czy czujesz się szczęśliwy w stworzonym przez siebie świecie, czy może brniesz dalej w iluzję pozornego szczęścia?

Widzę, że się uśmiechasz Wędrowcze. Zdradź co jest powodem twojej radości? Powiadasz, że wcześniej martwiłeś się, że niewiele posiadasz i pragnąłeś dorównać innym, bo w tym upatrywałeś cel swojej wędrówki. A teraz cieszysz się, że masz tylko tyle ile jesteś wstanie unieść, bo lżej ci z tym kroczyć przez świat. Nie dźwigasz tobołów zmartwień i trosk o rzeczy i zdarzenia bezwartościowe. Cieszysz się bo wolisz własne królestwo, które może nie opływa w złoto i nikt ci się nie kłania ale dusza ci śpiewa i rozumie język wszechświata. Zrozumiałeś, że sam sobie jesteś królem i nie ma na Ziemi nikogo kto mógłby odebrać ci twoje królestwo, chyba że dobrowolnie się go zrzekłeś.

Tak, ja też myślę Wędrowcze, że promień z marzenia Nuki ogrzał twoje serce i rozjaśnił duszę, Teraz wyraźniej słychać jej głos. Jest w nim też coś jeszcze… Zapowiedź twojego własnego obrazu, marzenia urzeczywistnienia. Twórz je pamiętając o tym, co naprawdę ci w duszy gra, a zawsze będziesz chodził prawdziwymi ścieżkami.
Już odchodzisz Wędrowcze? Tak prędko? Spiesznie ci do własnych marzeń spełnienia… Poczułeś wiatr wolności na twarzy i bezkres tworzenia…Cóż nie będę cię zatem zatrzymywać, bo nie ma dla ciebie radośniejszej drogi.

Magdalena