„Moim marzeniem jest być czyimś marzeniem…”. Taki tekst ostatnio przyciągnął moją uwagę na Instagramie. Pomyślałam sobie, że to jest właśnie marzenie bardzo licznej rzeszy ludzi, ukryte, nęcące pragnienie miłości, bycia tym jedynym, najważniejszym dla kogoś, tą esencją, bez której się nie chce żyć, oddychać, być czyimś słońcem.

Tagi: miłość, relacje partnerskie, związki karmiczne

Koło zatoczyło pełną pętlę i każdy przyszedł na egzamin ze swoich długów karmicznych, nadużyć, przegięć, tego nad czym kusiciel pracował z największym rozmysłem i pieczołowitością. Jeden zdawał z nieuczciwości, drugi ze zdrady, trzeci z nieustępliwości, czwarty z ja jestem mądrzejszy niż cała reszta świata, piąty z nadużyć magicznych, szósty z tyranii, siódmy z pobłażania własnemu ego, ósmy w zdradzaniu rodziny, zapominaniu o odpowiedzialności za swoje twory w życiu…. Nazwy są różne ale każdy jeden wie, co jest jego główną lub głównymi skłonnościami, słabościami. I te wszystkie drobiazgi zebrały się ostatnio w jednej wielkiej próbie, pt.  „Jak daleko potrafi przegiąć i czy przekroczy nieprzekraczalne”. Gdy usprawiedliwienie za podłość w umyśle wita zamiast wyrzutów, wtedy nie widać, że się przekroczyło granicę, za którą powrotu nie ma, bo wyrzuty sumienia już nie działają, wtedy tylko warunki życiowe i sposób radzenia sobie z nimi ulega odmianie. Tzn. w codzienność i rutynę zapada to co kiedyś było tylko lekkim nadużyciem, a tzw. kombinowanie staje się kartą, za którą kupuję na kredyt to o czym marzyłem ale co jeszcze hamowałem w sobie… To wtedy pozwalamy sobie poddać się i upaść i taplamy się w swym narkotyku, czymkolwiek on dla ciebie jest- podziwem klaszczącej Sali, pięknem za cenę upodlenia innych, wybiciem się kosztem uczciwości…ceny są różne i miarka na egzaminie inna dla każdego w zależności od ilości punktów karnych już na koncie.

Tagi: anioły i demony, astral, istoty astralne, nowy wymiar, przejście

Przyzwyczaić się do nowej formy istnienia, pożywienia, schematu działania, nawyku. To jak z moim skrzywieniem kręgosłupa, teraz już mus nie ma wyboru, muszę chodzić wyprostowana stale sobie przypominać, inne mięśnie pracują, plecy bolą i kusi by zgarbić się i oklapnąć, wypocząć. Ale niestety tej opcji już nie ma, po dobroci nie chciało się, bo po co jak nic bolało, to teraz pewne zachowania już bezboleśnie nie przejdą, lecz odbiją się na zdrowiu, czyli jakości życia. W zasadzie pozostajemy bez wyboru, bo cóż to za wybór, żyć z bólem pogarszać stan rzeczy, albo pamiętać stale, że tym razem kręgosłup moralny musi być prosty, bo nagięty się złamie…  Jak niewygodnie i ciężko jest pamiętać stale, że jestem własnym sędzią, nauczycielem, strażnikiem, kierowcą. Choć fajnie by było móc czasem rozejrzeć się wkoło i sobie wmówić czyja to wina że dziś mam garba, i nawet jak mi ulży te zrzucenie winy na innych, pleców mi to nie naprostuje i bólu  nie zabierze, więc koniec końców, czas uznać, że już nie ma taryfy ulgowej.